நான் கடவுள் - அநங்கம்

பத்து வருடமாக என்னென்னவோ எழுதிப் பார்த்தாச்சு. ஒரே ஒரு சினிமா விமர்சனத்தில் நேரிலும், குறுந்தவலிலும், மின்னஞ்சலிலும் இத்தனை எதிர்வினைகளும், சாடல்களும், துப்பல்களும் வரும் என கொஞ்சமும் நினைக்கவில்லை. அப்பப்பா சினிமாவுக்குத்தான் எத்தனை மவுசு.

அடிப்படையில் எனக்குக் கொஞ்சம் திக்குவாய்.சின்ன வயசில் வகுப்பறையில் பெயரைச் சொல்லக் கூடத் திக்குவேன். அதனாலேயே ஒவ்வொரு வருட ஆரம்பத்திலும் இதயத் துடிப்பு அதிகரிக்க வகுப்பறையில் நுழைவதுண்டு. வகுப்பில் புதிதாய் நுழையும் ஒவ்வோர் ஆசிரியரும் சொல்லி வைத்தார்போல் பெயரையே முதலில் கேட்டுத் தொலைப்பார்கள். எனது முறை வர வர ஒரு குபீர் சிரிப்பொலியையும் கேலி கத்தல்களையும் கேட்கக் காது தயார் ஆகிவிடும். கொஞ்ச நேரம் இழுத்து, வியர்த்து பெயரையும் ஊரையும் சொல்லி முடிப்பேன். இப்போது அந்த அளவுக்கு மோசம் இல்லை. சுவாசம் சீராக வருகிறது.கோபப்படும் போதும் நீண்ட விவாதத்தில் ஈடுபடும் போதும் தவிர. அதனாலேயே இப்போதெல்லாம் எந்த நேரடி விவாதங்களிலும் ஈடுபடுவது குறைந்துவிட்டது.

ஆனால் இந்த 'நான் கடவுள்' பற்றி எழுதி தொலைத்த நேரம் அதிகமாக விவாதித்து சென்ற மாதம் ரொம்பவே திக்கித் திணறி தொலைத்துவிட்டேன். ஒருவேளை உண்மையாகவே கடவுள் இருக்கிறாரோ எனக்கூட சந்தேகம் வந்துவிட்டது.

ஒரு கிளாஸ் டீ குடித்து கொண்டு உலக இலக்கியம் பேசும் நண்பர்கள் பலர் எனக்கு உண்டு. இது போன்றவர்களிடம் இலக்கியம் பேசாமல் தப்பிப்பது பெரும்பாடு. தங்களது கருத்தை இரண்டு வரியில் எழுத மெனக்கெடாத இதுபோன்றவர்களை அடையாளம் கண்டுகொள்வது வெகு சுலபம். இவர்கள் ஜெயமோகனையும் சாருவையும் தொடர்ந்து வாசித்தபடி இருப்பார்கள். ஜெயமோகன், சாரு போன்றவர்களின் தீவிர வாசிப்பும் ஆய்வும் இன்றி தாங்கள் கூறும் கருத்துக்கான எவ்வித நியாயங்களையும் இவர்கள் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். சிறந்த நாவலை உதாரணம் காட்ட இவர்களுக்கு உடனே நினைவிற்கு வருபவர்கள் இவர்கள் இருவரும்தான். இவர்கள் இருவரின் கூற்றையும் வேதவாக்காக எடுத்துக்கொண்டு சுமப்பார்கள். சமயங்களில் கொஞ்சம் எல்லை மீறி அவர்கள் கருத்தைத் தங்கள் கருத்தாக வாந்தியெடுப்பார்கள். இப்படி ஒருவரை அண்மையில் சந்தித்தேன். உரையாடினேன்.

அந்த உரையாடல் பல தளங்களுக்குச் சென்றது. நண்பர் ஜெயமோகனின் பக்தன் என்பதால் பல தருணங்களில் பூமியில் இருந்து பேசாமல், கலை எனவும் உன்னதம் எனவும் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அது பற்றியெல்லாம் எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்பதால் நான் பாலாவின் கலை வெளிபாடு குறித்தோ இயக்கும் திறன் குறித்தோ எனக்கு எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் பாலா காட்டும் இன்னொரு உலகம் தமிழ் சினிமாவுக்குப் புதிது. அதற்காக அவரை கொண்டாடலாம். அத்தகைய முக்கியமானதொரு படத்தில் ஏற்படுகின்ற முறைக்கேடு குறித்துதான் சில கேள்விகள் ஏற்படுகின்றன. எனக்கு இருப்பது மிக எளிதான கேள்விகள். ஒரு சாமன்யனின் கேள்விகள்

கேள்வி 1: அத்தனை மெனக்கெட்டு வேறொரு உலகத்தைக் காட்டும் பாலா ஆர்யாவின் கதாபாத்திரத்தைக்கொண்டு வந்தது ஏன்? அதில் ஹீரோயிச‌ம் இல்லையா?

கேள்வி 2: பலவீனமானவர்களை காப்பாற்ற சராசரி சினிமாவில் வரும் ரஜினிக்கும், விஜய்க்கும் இந்த ஆர்யாவுக்கும் என்ன வித்தியாசம்?

கேள்வி 3: சிலர் கூற்றுப்படி இந்தப்படத்தில் பாலா நாத்திகம் பேச முயன்றிருந்தாலும் அந்த ஊரில் தெய்வமாக மதிக்கப்படும் ஒருவர்,யாரையும் கண்திறந்து பார்க்காத ஒருவர், தலை திருப்பி கண்திறந்து புன்னகைத்து ஆர்யாவை சிவன் அவதாரமாக கூறுவது ஏன்?

கேள்வி 4: படத்தில் வரும் சிறைச்சாலை காட்சியில் எம்.ஜி.ஆர், சிவாஜியை ஜெயமோகனின் உதவியுடன் பாலா புகுத்தியது ஏன்?

கேள்வி 5: தமிழ் திரை இசைப் பாடல்களின் வழி என்னைப்போன்ற சாதாரணமானவர்களுக்கு மார்க்ஸியம் போதித்த எம்.ஜி.ஆரையும் தமிழ் மன்னர்களின் பெருமைகளை கதாபாத்திரமாக பதிவு செய்த சிவாஜியையும் (இவர்கள் இருவரின் தனி மற்றும் அரசியல் வாழ்வு குறித்த விமர்சனங்கள் எனக்கு இருந்தாலும்)ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸில் தீவிரமாக செயல்பட்ட ஜெயமோகன் நக்கல் செய்வதின் தொடர்ச்சியாக அதைப்பார்க்கலாமா?

கேள்வி 6: திருநங்கை வேடமிட்ட ஒருவருக்கு நயன்தாரா என பெயரிட்டு ஆடவிட்டு அசிங்கப்படுத்த முயன்றது நடிகைகளையா? திருநங்கைகளையா?

இப்படி எந்த இலக்கிய ரசணையும் இல்லாத ஒரு பாமரனின் எளிய கேள்விகள்தான் என்னிடம் இருந்தவை. அதற்கு அந்த நண்பரின் உளரல்களையெல்லாம் முழுமையாக கேட்க முடியவில்லை. அதைதான் http://jeyamohan.in/ இணைத்தளத்தில் எப்போது வேண்டுமானாலும் படித்துக்கொள்ளலாமே. ஆனால் அவர் சொல்லிய ஒரு பதில் எனக்குக் கொஞ்சம் கடுப்பை கிளப்பி விட்டது.

அவர் "அரவாணிகள் அப்படிதானே இருக்கிறார்கள் என்றார்". நானும் சட்டென நீங்கள் அரவாணியா? என கேட்டேன். ஒரு திருநங்கையாக இல்லாத பட்சத்தில் குறைந்த பட்சம் அவர்களின் உணர்வை அறியாத பட்சத்தில் அந்த நண்பர் திருநங்கைகளென அறிந்திப்பது மலினமான தமிழ்த் திரைப்படம் காட்டும் கோமாளிகளைத்தான். அவருக்கு எத்தனைத் திருநங்கைகளுடன் பழக்கம் என்றும் தெரியவில்லை. ஒரு மசாலா தொடர் நாடகத்தில் மலேசிய பெண்ணைக் கொஞ்சம் மோசமாகக் காட்டினால் இவர்களுக்கு கொதிப்பு வந்து விடும். ஆனால் இவர்களுக்குச் சம்பந்தம் இல்லாத ஓர் இனத்தைக் கேலி செய்தால் அது யதார்த்தம்,கலை.

கண்பார்வையற்ற பிச்சைக்காரி ரயிலில் பாடிப் பிச்சையெடுக்கும் போது பின்னணியில் நூறு வயலின்களும், தப்லா, ஆர்மோனியம் ஒலிக்கும்... அதில் யதார்த்தம் பார்க்க மாட்டார்கள்... அதே பெண் ஆர்யாவிடம் குகையில் பாடும்போது கூட அப்படியே அந்தப் பழைய சினிமாப் பாடலை லௌட் ஸ்பீக்கரில் ஒலிக்க வைப்பதுபோல் ஒலிக்க வைப்பார்... அதில் யதார்த்தம் பார்க்க மாட்டார்கள்... பல வருடத்துக்குப் பிறகு இருட்டில் கொஞ்சம் தூரத்தில் அடையாளம் இழந்திருக்கும் ஒருவனைப் பார்த்தவுடன் தன் மகன் என்பார் தந்தை அதில்கூட யதார்த்தம் பார்க்க மாட்டார்கள். ஆனால் ஒரு திருநங்கை சிறையில் ஆடி... அங்கேயே ஒன்னுக்கடித்து அதை தனது உடையாலேயே துடைப்பது யதார்த்தம். ஒரு திருநங்கையின் நடனத்தை இவர்கள் பார்த்திருப்பார்களா என்ற கேள்வியும் கூடவே தொக்கி வருகிறது. நிச்சயமாக இருக்காது. இவர்கள் கற்பனையில் இருக்கும் திருநங்கைகள் தமிழ் சினிமா காட்டிக் காட்டி பழக்கப்படுத்திய வேடாந்தாரிகள். இது போன்ற காட்சியின் வலி சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்குத்தான். வாய்ப்பிருந்தால் வாசிக்க.... http://livingsmile.blogspot.com/

அடுத்து சிங்கையில் நடந்த 'அநங்கம்' அறிமுகம் நிகழ்வில் கலந்துகொள்ள வாய்ப்பு கிடைத்தது. நிகழ்வில் பேசிய நண்பர் ஒருவர்... "நவீன் நான் கடவுள் படத்தை விமர்சனம் செய்யாமல் அந்தப் படத்தை எப்படி எடுத்திருக்கலாம் என போதித்துள்ளார். இனி பாலா நவீனைக் கேட்டுத்தான் படத்தை இயக்க வேண்டும் எனவும் கிண்டல் அடித்தார். இறுதியில் நான் 'கலையோ கடவுளோ மயிரோ' என எழுதிருந்ததை மாற்றி 'முடி' என கூறும் அளவிற்கு உத்தமராக இருந்தார். நிகழ்வின் இடையில் இன்றைய மலேசிய இளம் படைப்பாளிகள் தமிழக எழுத்தாளர்களுக்கு ஈடு கொடுக்கும் அளவிற்கு உள்ளனர் எனவும் வாயார புகழ்ந்தார். நமக்கு கடவுளும் முக்கியம் கலையும் முக்கியம் என்றார். எனக்கென்னவோ முந்தைய கட்டுரையில் நான், "கலை என கூறி பணம் பண்ணும் கூட்டத்தையும் கடவுள் என கூறி பணம் பண்ணும் கூட்டத்தையும் 'உரோமத்திற்கு' (மயிர் என கூறி நான் பட்டபாடு போதும்) சமமானவர்கள்" என சாடியது அவருக்கு உறைத்து விட்டதோ எனப்பட்டது. இங்கு(கோலாலம்பூரில்) இலக்கியம் என இளித்துக்கொண்டு 'வித்தியாசமாய்' பணம் பண்ணும் ஒருவ'ரி'ன் தோரணையில் இருந்தது அந்த நண்பரின் நக்கல் பேச்சு.

வெறும் இலக்கியம் என தமிழக எழுத்து பிரதிகள் போல ஒன்றை உருவாக்குவதால் எக்காலத்திலும் மலேசிய இலக்கியம் வளராது. இன்று தமிழகத்தில் எழுதும் ஒவ்வொருவருக்கும் இருக்கும் ஆழ்ந்த நுண் அரசியல் பார்வையோ... மார்க்ஸியப் பார்வையோ... பின்நவீனத்துவப் பார்வையோ அற்ற நிலையில் ஒரு சாதரண திரைப்படத்தைக்கூட பார்க்க ஜெயமோகனின் கண்ணும் சாருவின் கண்ணும் தேவைப்படும் நிலையில் அந்த உயரம் நமக்கு வெகு தொலைவில் இருக்கிறதோ என தோன்றுகிறது. ஓர் இலக்கிய பிரதியைப் படைத்தல் என்பது வேறு. ஓர் இலக்கியப் பிரதியைப் புரிந்துகொள்ளுதல் என்பது வேறு. "எனக்கு முக்கியம் மனிதன்தான்" என்ற எனது எளிய வரியைப் புரிந்துகொள்ளாமல் 'அப்படியானால் திரைப்படம் பார்க்கும் நேரத்தில் யாருக்காவது உதவி கொண்டிருக்கலாமே!' என பதில் வைத்திருக்கும் ஒருவர் சிங்கப்பூரில் அநங்கத்தை விமர்சனம் செய்தது ஆச்சரியம். ஒரு கலைப்படைப்பில் ஒரு சமூகத்தை கொச்சைப்படுத்தும் தன்மையை, அந்தக் கலைப்படைப்பாளி கலையின் பெயராலோ கடவுளின் பெயராலோ செய்வது தவறு என இனியாவது விரிவாக நான் எழுத பழக வேண்டும். இந்த நேரத்தில் தமிழகத்திலிருந்து ஒரு கவிஞரை அழைத்து வந்து இந்த நண்பர் படுத்தியபாடு நினைவிற்கு வருகிறது.(அது இப்போது வேண்டாம்)

இறுதியாக பாலமுருகன். அநங்கத்தின் வெற்றியில் எனக்கு நம்பிக்கை உண்டு. உங்கள் உழைப்பு நிச்சயம் வெற்றியைத் தரும். முடிந்தால் இரண்டு விசயங்களைத் தவிர்த்துக்கொள்ளுங்கள்.

1.தமிழக எழுத்தாளர்கள் எழுத நிறைய ஏடுகள் உண்டு. பாவண்ணனுக்கும், எஸ்.ராமகிருஷ்ணனுக்கும் நீங்கள் தரும் முக்கியத்துவத்தை நம்ம ஊர் பீர்முகமதுவுக்கோ, சண்முகசிவாவுக்கோ, சீ.முத்துசாமிக்கோ, கோ.முனியாண்டிக்கோ இராம.கண்ணபிரானுக்கோ கொடுத்தால் மகிழ்வேன். இவர்களுக்கும் பின்நவீனத்துவம், மாய யதார்த்தம் தெரியும் என நம்புகிறேன். அநங்கத்தின் நோக்கம் உள்ளூர் (சிங்கையையும் சேர்த்து) எழுத்தாளர்களை வெளிநாடுகளில் அறிமுகம் செய்யும் முயற்சியாக மாறினால் சிறப்பாக இருக்கும். தமிழக எழுத்தாளனின் வாலை விடுவதில்தான் நமது வெற்றி நண்பா.

இரண்டாவது எழுத்துப் பிழைகளைச் சுட்டிக்காட்டிய ஒரு நண்பனால் 'தமிழ்ச் சமூகத்தின் மீது வருத்தம் ஏற்பட்டதாக' குறிப்பிட்டு உள்ளீர்கள். ஒரு பத்திரிகையாளன் என்ற முறையில் எழுத்துப் பிழைகளைத் தவிர்க்க முடியாத நம்மை நினைத்துதான் தமிழ் சமூகம் தீராத வருத்தம் அடைய வேண்டும். முற்றாக எழுத்துப் பிழைகளை அகற்ற முடியாவிட்டாலும் அதற்கான தொடர் முயற்சி அவசியம். இதற்காகவெல்லாம் தமிழ்ச் சமுகத்தின் மீது நாம் வருத்தம் கொள்ளத் தேவை இல்லை.
மேலும் உங்களது மற்றொரு கட்டுரையில் 'மரபுக்கவிஞர்கள் விபச்சாரியின் யோனிக்குத் தரும் முக்கியத்துவத்தைக்கூட நவீன கவிஞர்களுக்குத் தருவதில்லை' என்றீர்கள். சொற்களில் சில அரசியல் உண்டு. ஓர் எழுத்தாளனாக அதை நாம் கவனிப்பது அவசியம் என கருதுகிறேன். இதில் நீங்கள் மரபுக்கவிஞர்களைச் சாடுவது குறித்தும் எனக்கு கேள்வி உண்டு. அவர்கள் எதற்கு நவீன கவிதைக்கு முக்கியத்துவம் தர வேண்டும் அல்லது தரக்கூடாது? மரபுக்கவிஞர்கள் மட்டுமல்ல எந்த தரப்பு வாசகனாக இருந்தாலும் ஓர் இலக்கிய பிரதியை வாசிப்பது, நகர்த்துவது அவன் விருப்பம் சார்ந்ததே. அதற்காக ஒருவரைத் திட்டுவதும் வன்முறைதான். இதற்காக நீங்கள் விலை மாதர்களை வம்புக்கிழுப்பது வேதனை தருகிறது. ஊன்றி அந்த வரியை வாசித்தால் நீங்கள் அவர்களை அவமானப்படுத்தியிருப்பது புரியும். இதுவும் ஒருவகையில் ஒடுக்கப்பட்டவர்களை நோக்கிய கேலிக் குரல்தான்.

தங்களின் தொடர்ந்த வெற்றி எனக்கு நிறைந்த நம்பிக்கையைத் தருகிறது. அந்த வெற்றிக்கு முன்பு இது போன்ற சிறு சிறு குறைபாடுகள் காணாமல் போய்விடும். நீங்கள் மிகவும் நிதானமாக இருக்க வேண்டிய தருணம் இது நண்பா. அநங்கம் வளர வாழ்த்துகள்.

ம.நவீன்